Technika uwalniania

strona informacyjna wydawnictwa Virgo

Akceptacja

Akceptacja (350) to poczucie troski, ciepła i własnej wartości. Poczucie przynależności, połączenia, pełni, kochania, rozumienia i bycia rozumianym. Świat postrzegany jest jako harmonijny, a każde odstępstwo od tego obrazu rozpoznajemy jako projekcję na świat własnych wewnętrznych konfliktów. Na tym poziomie mamy świadomość, że wszystkie negatywne uczucia są wyłącznie naszym własnym problemem, więc rozwiązania nie szuka się już dłużej na zewnątrz, lecz w sobie.

Cieszymy się doświadczaniem równowagi. Mamy uczucie, że wydarzenia płyną. Możemy służyć innym i nie odbierać tego jako samopoświęcenie. Towarzyszy nam poczucie: „Jestem w porządku”, „Ty jesteś w porządku” i „To jest w porządku”.

Czujemy się bezpiecznie, możemy pozwolić sobie na bycie delikatnym, łagodnym i naturalnym. Jest w tym radość, czujemy się „zestrojeni” i zrelaksowani. Czujemy, że bycie sobą jest w zupełności wystarczające.

W stanie Akceptacji możliwe jest wybaczenie sobie przeszłości oraz wybaczenie innym tego, co kiedyś zrobili, i uzdrowienie dawnych uraz. Możliwe staje się też dostrzeżenie, że przeszłe zdarzenia, o które mieliśmy żal, były ukrytym darem.

Akceptacja dotyczy zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego świata. Dzięki duchowej edukacji staje się jasne, że ego jest podatne na błędy percepcji z powodu swej wrodzonej struktury. Natomiast gotowość do rezygnacji z pozycjonowania umożliwia przekroczenie tych percepcyjnych zaburzeń. Dojrzałość Akceptacji zawiera zdolność do spokojnego uznania własnych i ludzkich ograniczeń, bez utraty poczucia własnej wartości, ponieważ sądy wartościujące straciły swoją wiarygodność i wydają się być teraz przede wszystkim arbitralnymi, prywatnymi wyborami. W ten sposób osobiste możliwości zostają zdetronizowane i przestają nami rządzić tylko przy pomocy wywierania emocjonalnej presji.

Czy akceptacja oznacza zatem, że nasze osobiste życie ma małą wartość, cenę czy znaczenie? Wręcz przeciwnie, dzięki pokorze traci ono fałszywą wartość i przyjmuje swoją prawdziwą moc i funkcję. Powoduje to zwiększenie duchowej energii i mocy, umożliwiając tym samym oddziaływanie na świat. Moralistyczne napomnienia wywołują dla przeciwwagi swoje przeciwieństwa, podczas gdy z uczciwości pokory płynie moc, wobec której nie ma opozycji.